De status van de universiteitsbibliotheek is een groot goed, dat stevig bewaakt dient te worden. Wij, de medewerkers, doen daar elke dag ons uiterste best voor, voor en achter de schermen.
Vandaag hoorde ik echter het volgende verhaal: een hoogleraar zou een klacht hebben ingediend bij de bibliotheek, omdat hij niet klantvriendelijk geholpen zou zijn. Hij wilde namelijk een paar bladzijden uit een zeer statige, kwetsbare oude druk gekopieerd hebben, en vroeg hoe lang dat zou gaan duren. Een week ongeveer, meneer, was er geantwoord. Onze repro wordt namelijk verbouwd.
Nou, weet u wat, daar kan ik niet op wachten, had de hoogleraar gezegd. Ik schrijf die vier bladzijden wel over.
Dat was allemaal geen probleem. Het probleem begon pas, toen de man bijna klaar was en hij de oude druk weer in moest leveren, omdat de bibliotheek ging sluiten. Dat was een stap te ver. Hij hoefde nog maar 10 regels! Had men niet even kunnen wachten met het sluiten der bibliotheek?
Vandaag kreeg ik ook een telefoontje van een meneer van ons academisch ziekenhuis. Men wilde op een afdeling van dat ziekenhuis afscheid van een collega nemen en een klein dankwoordje in het Latijn maken. De afdeling Latijn op de universiteit was vandaag gesloten (?), zei de meneer, en toen had hij aan de universiteitsbibliotheek gedacht. Kijk, we hebben nog wel status!
Het te vertalen zinnetje luidde: Bedankt, mijn grote vriend. Want zij (de collega) hield erg van Latijn, zo lichtte de man toe. Zou het dan geen vriendin moeten zijn, opperde ik. Ja, als dat kon in het Latijn. Jawel meneer. Ik heb zelden iemand zo blij horen zijn met deze kennis. Op de een of andere manier maakte hij ook een wat zenuwachtige indruk, waardoor ik me afvroeg of hij wel bij het ziekenhuis wérkte, maar dit terzijde.
Gratias ago, amica magna mea!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten