Al zappend stuitte ik toevallig op een boek van Henri Oosthout, mijn vroegere leraar Grieks. En het verbaasde me niet eens dat hij wel zes wetenschappelijke publicaties op zijn naam heeft staan; destijds was hij al te goed om aan ons barbaren Grieks te geven.
Ondanks zijn eruditie waren zijn lessen in mijn herinnering toch altijd grappig, bijvoorbeeld omdat hij op z'n eigen manier eigentijds was. 'De gehandicapte' in een redevoering van Lysias vond hij bijvoorbeeld veel te ouderwets; dat moest 'de AOW-er' worden. En als er schunnige teksten vertaald moesten worden, gaf hij zogenaamd argeloos altijd aan de juiste leerling de beurt.
Het intrigeerde ons enorm dat hij op vier kranten geabonnerd was, maar geen televisie had; dat vonden wij on-voor-stel-baar.Verder liet hij eigenlijk niets over zijn privéleven los. Wat we ook typisch vonden, was dat hij nooit op de foto wilde: op foto's van het lerarencorps stond hij altijd achteraan en wel zo, dat je van hem alleen maar een klein plukje haar zag. Zijn gedrag in de lerarenkamer scheen ook bijzonder geweest te zijn: men zegt dat hij zich niet verwaardigde om met niet-doctorandi te spreken; het droeg allemaal bij aan de mythevorming rondom zijn persoon.
En nog vind je weinig van hem terug op het internet: hij spreekt via zijn boeken. En misschien hoort dat ook wel zo.
1 opmerking:
Helemaal waar
Een reactie posten